പ്രവാസിക്കഥ - 2

പ്രവാസിക്കഥ - ജീവിക്കണ്ടേ? ത്രിശ്ശൂർ അസ്സോസിയെഷന്റെ മീറ്റിങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കുമ്പോൾ കണ്ടുമുട്ടിയ ഒരു അമ്മാവനെ പറ്റിയാണു ഞാൻ പറയാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്.. സാധാരണ എല്ലാ ജെനറൽ ബോഡി മീറ്റിങ്ങുകളും പോലെ, ഈ മീറ്റിങ്ങിലും വാക്കുകളാലുള്ള ചെളി വാരി എറിയലും തർക്കങ്ങളും ഉണ്ടായി. അതിനിടക്ക്, ഒരു പ്രായം ചെന്ന ഒരാൾ മൈക്ക് വാങ്ങി സംസാരിച്ചു. അദ്ദേഹം താൻ ഒരു അസ്സോസിയേഷനിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളും, ഇവിടെ നടക്കുന്ന തർക്കങ്ങളിൽ തനിക്കുള്ള വിഷമവും പങ്കുവച്ചു. അതല്ല ഞാൻ ഇവിടെ പറയാൻ പോകുന്നത്.. അദ്ദേഹത്തിനു 50 വയസ്സുണ്ട്. 50 കുവൈറ്റ് ദിനാർ ആണു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വരുമാനം. അദ്ദേഹം ഒരു വീട്ടുജോലിക്കാരനാണു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബം ഒരു നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കണമെങ്കിൽ, അദ്ദേഹം ജോലി ചെയ്തേ മതിയാവൂ. മൂന്നാം ക്ലാസ് വരെയേ പഠിച്ചിട്ടുള്ളു. അതിനു ശേഷം സ്വന്തം കുടുംബഭാരം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചുമലിൽ ആണു. അന്നു മുതൽ ഇന്ന് വരെ അദ്ദെഹം ജോലി ചെയ്യുന്നു. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ വില അറിയാവുന്നതുകൊണ്ട് തന്റെ മക്കളെ പഠിപ്പിക്കുന്നു. ബി എസ് സി നഴ്സിങ്ങ്.. ഇതു പോലെ , അല്ലെങ്കിൽ ഇതിലും ദയനീയ കുടുംബ സ്ഥിതി ഉള്ള ഒരുപാട് പേർ അന്യ നാടുകളിൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തോട് ബഹുമാനവും സ്നേഹവും തോന്നി. ഒപ്പം ഉള്ളിൽ ഒരു ഭയവും. ഇങ്ങനെ ഒരു അവസ്ഥ വന്നാൽ? അല്ലെങ്കിൽ, ഇങ്ങനെ ഒരു അവസ്ഥയിൽ തൊഴിൽ എടുക്കാനുള്ള ആരോഗ്യം ഇല്ലെങ്കിൽ? ഇതു പോലെ ഉള്ള ഒരുപാട് പേരെ നിങ്ങൾക്കും അറിയാമായിരിക്കും. അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടപ്പോൾ ഇത്രയും എഴുതണം എന്ന് തോന്നി. അസ്സോസിയേഷൻ അദ്ദേഹത്തിനു ധന സഹായം ചെയ്യുന്നുണ്ട്.